Koniec sierpnia 1951 przyniósł pierwsze w dziejach szkoły egzaminy, które pomyślnie zdały 93 słuchaczki. Wśród wyróżniających się absolwentek znalazły się: Janina Nowak, Zofia Strug, Teresa Roth, Wanda Lewińska i Lidia Szpak. Ogółem Ośrodek Szkolenia Młodszych Pielęgniarek PCK przeprowadził w latach 1951-1952 trzy kursy, które ukończyło 265 słuchaczy. 

Stale rosnący deficyt kadry pielęgniarek sprawił, iż w Polsce powojennej podejmowano wszelkie próby pilnego uzupełnienia kwalifikacji osób pracujących w służbie zdrowia. Otwierano szkoły asystentek pielęgniarstwa, organizowano kursy dokształcające, jednakże postępujący rozwój medycyny, a co za tym idzie wzrastające wymagania w stosunku do personelu medycznego wymuszały poszukiwanie nowych form kształcenia. Te wzrastające wymagania sprawiły, iż szkoła nasza w dość krótkim czasie przeszła szereg zmian organizacyjnych. 

Już w październiku 1952 r. resort zdrowia przekształcił Ośrodek Szkolenia w Szkołę Pielęgniarstwa PCK z rocznym cyklem nauczania. Działającą cztery lata Szkołę ukończyło 375 absolwentek podejmując pracę w elbląskich placówkach służby zdrowia. W tym czasie kierowanie Szkołą na okres dwu lat (1954-56) przejęła Halina Zabłocka. Za czasów jej dyrekcji dokonano pierwszego ceremoniału czepkowania-najważniejszej uroczystości dla przyszłych pielęgniarek. Pierwsze historyczne czepkowanie miało miejsce 4 grudnia 1954 r. Uczestniczyli w nim przedstawiciele Inspektoratu Wojewódzkiego PCK, oświaty, pracownicy szpitala - instruktorki oddziałowe i szkolne. Aktu czepkowania dokonały panie: Janina Moczydłowska, Natalia Fitek i Maria Paszkowska. 

Od tej pory kolejne etapy zakończenia nauki już zawsze będą miały uroczysty charakter i piękną oprawę artystyczną. Ich znaczenie polega przede wszystkim na kształtowaniu więzi zawodowej i koleżeńskiej. 

Rok 1956 przynosi nowe zmiany w systemie funkcjonowania szkół medycznych. W miejsce dotychczas istniejącej Szkoły Pielęgniarstwa PCK utworzona zostaje Szkoła Asystentek Pielęgniarskich PCK, a okres nauki w Szkole wydłuża się do 2 lat. Dyrektorem szkoły zostaje Janina Moczydłowska. Funkcję tę pełni przez 19 lat do roku 1975. Jako dyrektor uczestniczy w kolejnych transformacjach elbląskiej szkoły pielęgniarskiej, dbając o poziom kształcenia, dyscyplinę i porządek. Wymagająca w stosunku do siebie i innych, ponad sprawy osobiste stawiała sprawy zawodowe. 

Pod kierownictwem Janiny Moczydłowskiej szkoła przekształciła się, otwierając możliwości uzyskania tytułu pielęgniarki dyplomowanej. W tym czasie szkoła zyskała grupę nauczycieli przedmiotów ogólnokształcących i zawodowych o najlepszych kwalifikacjach. Młodzieży stworzono warunki nie tylko do zdobywania wiedzy fachowej, lecz również zorganizowanej działalności w licznych kołach i związkach. 

Szkołę Asystentek w ciągu 10 lat ukończyło 419 słuchaczek. Ponadto w ramach czteromiesięcznych kursów organizowanych na bazie szkoły 126 absolwentek uzyskało tytuł sióstr PCK. W 1961 r. decyzją Zarządu Głównego PCK zmieniono nazwę na Zasadniczą Szkołę Medyczną Asystentek Pielęgniarskich PCK. 

Działalność uczniów i wychowawców w latach 1951-1966 na trwale zapisała się w historii szkoły i miasta. Młodzież uczestniczyła we wszystkich przedsięwzięciach organizowanych przez władze miasta i powiatu dla mieszkańców. Odgruzowywaliśmy miasto, zabezpieczaliśmy pod względem medycznym pracę brygad Służby Polsce, prowadziliśmy szeroko zakrojoną akcję popularyzującą zasady higieny. Ponadto nasze uczennice uczestniczyły w akcjach sanitarno-porządkowych na terenie internatów i hoteli robotniczych. Dbałość o czystość i higienę uczennice zaczęły od "własnego podwórka", o czym świadczyć może zdobycie pierwszego miejsca w konkursie czystości zorganizowanym przez Zarząd Miejski PCK. 

Zgodnie z ideą krzewienia wiedzy medycznej słuchaczki pod opieką instruktorek brały udział w akcjach polegających na demonstrowaniu zabiegów pielęgnacyjnych, sposobów opatrywania ran, przewijania i kąpania noworodków. Pokazy przeprowadzano w punktach aptecznych, zakładach pracy, Kołach Gospodyń Wiejskich-często połączone z pogadankami na temat szkodliwości nadużywania alkoholu, tytoniu itp.. Słuchaczki starały się dotrzeć zarówno do środowisk miejskich, jak i wiejskich, do osób młodych i starszych, szczególną uwagę poświęcając młodym matkom. Brały udział w szczepieniach ochronnych przeciwko chorobie Heinego-Medina, werbowały honorowych dawców krwi. 

Aktywny udział w życiu miasta sprawił, iż szkoła nasza została doceniona przez mieszkańców i władze Elbląga. Dowodem dużego uznania dla pracy pedagogów i uczennic szkoły były liczne podziękowania kierowane pod naszym adresem przez władze miejskie. Szkoła stała się także miejscem wymiany doświadczeń kadr medycznych. Mieliśmy okazję gościć u siebie przedstawicieli Oddziałów Wojewódzkich PCK, delegacje Czerwonego Krzyża z Węgier, Czechosłowacji. Francji. 

Lata 1951-1966 były również okresem ożywionej działalności kulturalnej. Założony przez uczennice zespół artystyczny uświetnia! nie tylko uroczystości szkolne, lecz także wielokrotnie był zapraszany do udziału w akademiach organizowanych przez elbląskie zakłady pracy. Tradycją zespołu stały się występy dla chorych i niepełnosprawnych w szpitalu, Domu Dziecka, Domu Rencisty. Programy te zawsze przyjmowane były bardzo ciepło, wnosząc w życie ludzi chorych, starych i opuszczonych wiele radości i uśmiechu. 

Przez 14 lat działalności szkołę opuściło ponad tysiąc doskonałe przygotowanych do pracy pielęgniarek, które w większości podjęły pracę w elbląskich placówkach służby zdrowia. Prowadzone akcje: propagujące higienę życia codziennego, szczepień, sanitarno-porządkowe, wpisały się na trwale w obraz miasta, szkołę i jej podopiecznych. To społeczne uznanie sprawiło, iż Komitet Rodzicielski postanowił ufundować szkole sztandar. Uroczyste wręczenie nastąpiło 25 marca 1965 r.. Od tej pory sztandar zawsze towarzyszy uczniom i nauczycielom w ważnych chwilach, jest przedmiotem naszej tłumy, a wyhaftowane hasło: "W świat niesiemy swe serce i siły" przypomina o etyce i godności zawodu. Od 1965 r. sztandar stanowi najważniejszy akcent rozpoczęcia nowego roku szkolnego, gdyż właśnie przy nim odbywa się ślubowanie nowo przyjętych uczniów. I choć tekst ślubowania obowiązuje już od prawie pięćdziesięciu lat, jego sens pozostał niezmienny. "...Pomoc człowiekowi choremu, niedołężnemu i cierpiącemu niezależnie od jego rasy, wyznania i przekonań..." to naczelna dewiza całej kadry pedagogicznej, w duchu której wychowujemy naszą młodzież. 

Rok 1966 przyniósł kolejne zmiany w systemie funkcjonowania szkoły. 1 września tego roku, na bazie dotychczasowej Szkoły Asystentek Pielęgniarskich PCK powołano Państwową Szkołę Medyczną Pielęgniarek. Warunkiem przyjęcia do szkoły było posiadanie świadectwa dojrzałości. Wprowadzenie zmiany miało ogromne znaczenie dla podwyższenia poziomu kształcenia zawodowego. Zniwelowana została duża rozpiętość wieku uczennic, która występowała w poszczególnych grupach do czasu wprowadzenia wymagań matury. Nauka trwała dwa lat, a po jej zakończeniu absolwentki uzyskiwały tytuł pielęgniarki dyplomowanej. 

W skład ówczesnej Rady Pedagogicznej wchodzili następujący wykładowcy: J.Moczydłowska, M.Miszczak, M.Szczerba, W.Butkont, S.Wilczewski, S.Bukato, M.Nyka-Pickarska, J.Barciński, H.Sobieska. T.Wojno, E.Dudzińska, A.Markowski, J.Lacha, J.Fitobór, M.Barczyk, H.Wnuk, A.Przysiocki, K.Orecka, J.Panasik, H.Minkiewicz. 

Pierwsze dyplomy wykwalifikowanych pielęgniarek rozdane zostały w maju 1968 r. Wśród absolwentek znalazły się między innymi Krystyna Sienkiewicz, Irena Marzecka, które oprócz bardzo dobrych wyników w nauce reprezentowały szkołę w Olimpiadzie Pielęgniarskiej, zajmując wysokie lokaty na szczeblu krajowym.